Het zal een jaar of 15 geleden zijn geweest dat ik op een nacht droomde. Nu is dromen voor mij geen onbekend verschijnsel, maar die nacht zal ik niet meer vergeten. Ik droomde dat ik op een podium stond voor een grote zaal mensen. Ik vertelde hen over mijn leven, en over hoe God vanuit de puinhopen van mijn bestaan iets moois had gemaakt. Hoe Hij mij genezen en bevrijd had van zoveel trauma's in mijn leven en hoe ik opnieuw had leren leven in plaats van overleven. 

Het was een bijzondere gewaarwording, want op dat moment zat ik nog midden in een zwaar verwerkingsproces van mijn verleden waarin ik misbruikt ben, liep mijn huwelijk hierdoor heel stroef, twijfelde ik aan God, mezelf en iedereen om me heen en zag het er niet naar uit dat het ooit echt beter zou gaan. 

Maar in mijn droom stond ik daar, en toen ik klaar was met spreken en vroeg of er mensen waren die er ook naar verlangden om met God een nieuwe start te maken, kwamen ze naar voren. Sommigen bleven staan, anderen knielden, en ik zag tranen op de gezichten van de mensen. 

Toen ik wakker werd die ochtend wist ik dat dit niet zomaar een droom was geweest. Toch verbande ik hem naar een uithoek van mijn hart. Ik bestempelde hem als "onmogelijk" en "onhaalbaar". 

De jaren verstreken. Ik ging door een moeilijke tijd, verwerkte met vallen en opstaan en vaak door diepe depressies heen, mijn verleden, kreeg samen met mijn man de boodschap te horen dat we  kinderloos zouden blijven en stortte opnieuw in. De droom leek steeds verder weg. Maar toch… door alles heen ging God Zijn weg met mij. Ik herstelde, leerde leven en genieten, leerde keuzes maken, we gingen de pleegzorg in. Mijn verlangen om mijn herstel met anderen, die ook zo diep zaten, of ook een traumatische jeugd te verwerken hadden, te delen, groeide. Ik begon te schrijven en vorig jaar maart kwam het boek over mijn leven, mijn herstelproces uit. Vanuit het hele land kwamen de reacties binnen. De herkenning was enorm. Ik werd er stil van, voelde me ook een beetje machteloos bij het lezen van zoveel verdrietige en moeilijke verhalen. Mijn verlangen om iets voor die mensen te kunnen betekenen groeide. 

De droom kwam terug. Ik zou mijn verhaal, Gods verhaal, mogen delen met anderen… maar alleen als God deuren zou openen. En de deuren gingen open… ik werd gevraagd om te spreken op een vrouwenconferentie, een vrouwenochtend, bij de jeugd, op nog een vrouwenochtend… Spannend, zeker! Maar vooral, dankbaar! Ik weet niet waar dit uiteindelijk heen gaat, maar wel weet ik zeker dat Gods boodschap van leven in overvloed, herstel, bevrijding, vergeving en uiteindelijk geen pijn en tranen meer, zal klinken! Hij Die mijn rouwklacht heeft omgekeerd tot vreugdedans, verlangt ernaar om dit voor velen te doen! En als ik daar iets in mag betekenen… Heer, hier ben ik!

Herken je deze droom of wil je Judith aanmoedigen, bemoedigen of helpen? Reageer dan hieronder. Wil je liever privé reageren, meld je dan aan als lid van Jarsons en nodig Judith uit als vriend. Je kunt dan via de interne mailbox van Jarsons communiceren.